Definicje i protokoły
Krótkie wprowadzenie do praktyki przeciwinfekcyjnej terapii przyzębia. „Celem biokompatybilnej terapii przyzębia jest eliminacja infekcji, a nie eliminacja struktury zęba.”

Biokompatybilna terapia przyzębia

Komisja IAOMT ds. Terapii Przyzębia

Choroba przyzębia to infekcja — „inwazja patogennych mikroorganizmów na część ciała, w której warunki sprzyjają wzrostowi, wytwarzaniu toksyn i wynikającemu z tego uszkodzeniu tkanki”. (Słownik uniwersytecki Webstera II New Riverside). Patogeny pochodzenia bakteryjnego, pierwotniakowego, wirusowego lub grzybiczego uznano za czynniki powodujące choroby przyzębia. Objawy kliniczne i postęp choroby wskazują, że mechanizmy obronne organizmu są zagrożone i że układ odpornościowy nie jest w stanie odpowiednio bronić się przed najeźdźcami. Należy również zauważyć, że ostatnie badania wykazały poważne ryzyko sercowo-naczyniowe i inne zagrożenia dla zdrowia związane z wysokim poziomem enzymów proteolitycznych i endotoksyn wytwarzanych przez patogeny najczęściej kojarzone z aktywną chorobą przyzębia.

Choroby przyzębia to długotrwała, przewlekła choroba zwyrodnieniowa. Często jest oporna, w tym sensie, że może być okresowo aktywna lub uśpiona, w zależności od wpływu środowiskowych lub nabytych czynników ryzyka (np. palenia tytoniu) na odpowiedź immunologiczną gospodarza na wyzwanie drobnoustrojami.

Ponieważ wiedza na temat chorób przyzębia znacznie się poprawiła, metody leczenia uległy zmianie. Obecnie leczenie z wyboru uwzględnia zarówno czynniki lokalne, jak i ogólnoustrojowe czynniki ryzyka oraz leczy przyczyny, a nie tylko skutki. Celem jest pomoc pacjentom w osiągnięciu optymalnego długoterminowego zdrowia przyzębia i maksymalizacja ich odporności na infekcje przyzębia. Leczeniem z wyboru nie jest już usuwanie zdrowych lub potencjalnie zdrowych części ciała.

 

Fazy ​​biokompatybilnej terapii przyzębia: 2

  1. Diagnoza. 2

Testy kliniczne. 2

Testy mikrobiologiczne. 3

Analiza wzorca diety: 3

Ocena medyczna i testy systemowe: 4

  1. Leczenie: 4

Cele: 4

Procedury podczas wszystkich spotkań: 5

Pierwsze spotkanie: 5

Profesjonalna sekwencja opieki – filozofie leczenia alternatywnego: 5

Kolejne spotkania: 5

Początkowy punkt końcowy terapii: 6

Chirurgia: 6

III. Konserwacja: 6

Dalsze przemyślenia do rozważenia: 6

Definicja nawadniania: 7

Referencje: 8

Fazy ​​biokompatybilnej terapii przyzębia:

Diagnoza

Leczenie

Konserwacja i zapobieganie

I. Diagnoza

Testy kliniczne

      1. Sondowanie periodontologiczne: Głębokość bruzdy sama w sobie nie wskazuje na chorobę ani zdrowie. Płytkie sulci niekoniecznie są zdrowe i ochronne. Jeśli choroba przyzębia powoduje głębsze kieszonki, to oczywiście ma swój początek w płytkich kieszonkach. Bezwzględne głębokości sondowania nie pozwalają przewidzieć przyszłej utraty przywiązania. Zmiany przyczepu > 2 mm z biegiem czasu są jednak patologiczne. Miejsca sondowania przekraczające 3 mm należy uważać za obarczone większym ryzykiem, ale zwiększona głębokość kieszonek sama w sobie nie oznacza choroby, a wiele głębokich kieszonek może być wolnych od infekcji.
      2. Ton tkanki: Tkanka przyzębia powinna być różowa i jędrna lub może być patologiczna. Obrzęk i rumień nie są jednak pewnymi objawami choroby przyzębia, gdyż mogą wynikać z innych przyczyn, w tym z leków ogólnoustrojowych (np. leków moczopędnych stosowanych przez 20% dorosłych), miejscowego urazu, przemijających skutków hormonalnych i innych zespołów chorobowych.
      3. Krwawienie podczas sondowania lub manipulacji: Krwawienie z dziąseł nie jest zdrowe tak samo jak krwawienie z jakiejkolwiek innej tkanki ciała. Nie pozwala jednak przewidzieć przyszłej utraty przywiązania, ponieważ często jest ona powiązana z przyczynami niezwiązanymi z przyzębiem i zakłócana przez te przyczyny.
      4. Zapach lub ropna wydzielina: Cuchnący zapach i metaliczny smak to klasyczne objawy infekcji przyzębia. Zapach i ropa z dziąseł są oznakami choroby.
      5. Recesja lub „nacięcie” (abfrakcja): Chociaż nie jest to oznaką infekcji, może to być oznaką problemów z okluzją. Problemy zgryzu mogą przytłoczyć przyzębie, które utraciło kość podporową.
      6. Ruchliwość: Zdrowe zęby ze zdrowym przyzębiem nie są ruchome poza granicami fizjologicznymi. Wady zgryzu nie mogą zainicjować choroby przyzębia, ale mogą ją zaostrzyć.
      7. Zniszczenie tkanki łącznej i utrata kości: Radiograficznie migracja wierzchołkowa przyczepu tkanki łącznej i utrata kości wyrostka zębodołowego charakteryzują się brakiem korowania grzebienia międzyzębowego i tworzeniem kieszonek przyzębnych. Chociaż dowody radiograficzne mogą wskazywać, że w przeszłości występowało aktywne zakażenie przyzębia, nie wskazuje to na obecność aktywnego zakażenia ani nie pozwala przewidzieć przyszłej utraty przywiązania. Gęste korowanie wyrostka zębodołowego i brak utraty przyczepu są powszechnie uważane za oznakę zdrowia przyzębia.

Testy mikrobiologiczne

      1. Badanie mikroskopowe:
      2. Mikroskopia z kontrastem fazowym jest najszybszą i najbardziej opłacalną metodą kliniczną oceny mikrobiologicznych czynników ryzyka w poszczególnych miejscach przyzębia.
      3. Mikroskopia z kontrastem fazowym jest jedyną metodą gabinetową pozwalającą na określenie względnego stanu odporności pacjentów w poszczególnych miejscach przyzębia na podstawie analizy miejscowej liczby białych krwinek.
      4. Mikroskopia z kontrastem fazowym jest także jedyną praktyczną metodą przyłóżkową do określania obecności szerokiego zakresu przypuszczalnych patogenów przyzębia, w tym: pierwotniaków (ameby i rzęsistki); treponemy (krętki); grzyby i drożdże. Za pomocą mikroskopii można zidentyfikować szereg innych czynników ryzyka, w tym: ruchliwe mikroorganizmy; wzory kolonialne; oraz względną liczbę i proporcje morfotypów bakterii.

Około 5% opornych na leczenie infekcji przyzębia nie może zostać zdiagnozowanych za pomocą mikroskopii. Takie infekcje są często wynikiem niepełnej lub niewystarczającej terapii, która eliminuje naturalnych antagonistów skądinąd nieszkodliwych mikroorganizmów jamy ustnej. Powstała nadkażenie może nie mieć mikroskopijnie oczywistych cech morfologicznych.

Testy na kulturę i wrażliwość na antybiotyki:

Hodowle do analiz laboratoryjnych należy pobierać w następujących okolicznościach:

  1. Zawsze, gdy rozważane jest zastosowanie antybiotyków ogólnoustrojowych. Wiele patogenów przyzębia jest opornych na tradycyjne antybiotyki. Laboratoria hodowlane automatycznie testują pozytywne mikroorganizmy pod kątem określonej wrażliwości na antybiotyki.
  2. Gdy mikroskopia z kontrastem fazowym daje wynik negatywny i występują oczywiste objawy kliniczne choroby przyzębia i jej postępu.

Analiza wzorca diety:

Jeśli równowaga odpowiedzi immunologicznej gospodarza może zostać zachwiana przez chroniczny niedobór pojedynczego niezbędnego mikroskładnika odżywczego (np. szkorbutu i braku witaminy C), a zagrożenie mikrobiologiczne może zostać zintensyfikowane przez dietę bogatą w cukry proste, wówczas należy zastosować podstawowe forma dostosowania diety jest dostosowana do możliwości uzupełnienia diety o suplementy. Próba zaspokojenia podstawowego zapotrzebowania organizmu na witaminy i minerały poprzez dietę jest prawie niemożliwa bez suplementacji.

Analiza włosów: Wielokrotnie pomocne, zwłaszcza przy zapaleniu przyzębia klasy III i IV. Stanowi to miarę ogólnego stanu odżywienia. Analiza włosów ma wątpliwą wartość dla pacjentów stosujących silne środki rozjaśniające lub koloryzujące.

Analiza mikroelementów: Jeśli analiza wzorca diety nie wykaże potencjalnych nadmiarów lub niedoborów, może być zalecana analiza mikroelementów przeprowadzona przez dyplomowanego dietetyka.

 

Ocena medyczna i testy systemowe:

Ogólnoustrojowe problemy zdrowotne (np. cukrzyca) mogą powodować pogorszenie stanu nerwów i naczyń krwionośnych oraz mogą dramatycznie wpływać na immunokompetencję i odporność gospodarza na infekcje przyzębia. Jeśli lokalne czynniki etiologiczne i sposób odżywiania nie mogą wyjaśnić upośledzonej lub nadmiernej reakcji tkanek miękkich na powszechnie występujące mikroorganizmy jamy ustnej, może być zalecana ocena lekarska.

Testy krwi: Pełna morfologia krwi (CBC) mierzy ilość hemoglobiny, hematokryt (procent czerwonych krwinek), liczbę i rodzaj białych krwinek oraz liczbę płytek krwi. Badanie to może wskazać szeroką gamę schorzeń ogólnoustrojowych, które mogą mieć istotny wpływ na zdrowie przyzębia. Badanie poziomu glukozy we krwi można również zastosować do zdiagnozowania cukrzycy typu II (NIDDM), która może negatywnie wpływać na odpowiedź immunologiczną jamy ustnej bez żadnych innych objawów zewnętrznych. Badanie krwi może również wykazać pewne niedobory żywieniowe.

Badania moczu: Testy na cukrzycę i inne problemy ogólnoustrojowe, które mogą wpływać na odpowiedź immunologiczną jamy ustnej.

 

II. Leczenie:

Cele:

  1. Do dezynfekcji jamy ustnej i eliminacji mikroorganizmów periodontopatycznych.
  2. Aby usunąć jak najmniej zdrowej tkanki (w tym cementu). Po opanowaniu infekcji i daniu organizmowi szansy na samoleczenie należy ponownie ocenić potrzebę wycięcia wszelkich pozostałości chorych lub martwiczych tkanek
  3. Do usuwania osadów kamienia nazębnego, które utrudniają dostęp do podstawy kieszeni lub ubytku.
  4. Aby upewnić się, że pacjent ma dobre funkcje żywieniowe i że nie występują inne czynniki ryzyka związane ze stylem życia, takie jak palenie.

Procedury podczas wszystkich spotkań:

  1. Dezynfekcja przyzębia i jamy ustnej.
  2. Ocena stanu odżywienia: Pacjenta należy ocenić i w razie potrzeby uzupełnić. Choroby przyzębia to nie tylko choroba bakteryjna, ale także wynik immunosupresji.

Pierwsze spotkanie:

  1. Płukanie wstępne środkiem przeciwdrobnoustrojowym w celu zmniejszenia zanieczyszczonych aerozoli i ogólnego obciążenia mikrobiologicznego.
  2. Skaling brutto za pomocą skalera ultradźwiękowego w celu usunięcia większych zanieczyszczeń. Aby jeszcze bardziej zmniejszyć obciążenie mikrobiologiczne, zamiast wody używaj środka przeciwdrobnoustrojowego jako chłodziwa.
  3. Irygacja poddziąsłowa w celu dostarczenia środków przeciwdrobnoustrojowych na głębokość wierzchołkową kieszonek przyzębnych.
  4. Pacjent jako współterapeuta: Pacjent jest dokładnie instruowany w zakresie odpowiednich technik higieny jamy ustnej, w tym płukania i szczotkowania jamy ustnej. Pacjent musi chcieć przestrzegać skrupulatnego schematu pielęgnacji domowej i prawidłowego odżywiania, aby wesprzeć profesjonalne leczenie.

Profesjonalna sekwencja opieki – filozofie leczenia alternatywnego:

Opcja konserwatywna: Mechaniczne oczyszczenie rany i zastosowanie lokalnych środków przeciwdrobnoustrojowych. Antybiotyki ogólnoustrojowe stosowane tylko wtedy, gdy miejscowe środki nie wyeliminują infekcji.

Opcja agresywna: Antybiotyki ogólnoustrojowe przepisywane jak najszybciej w przypadku zaawansowanej choroby w celu wczesnej i optymalnej eliminacji patogenów.

Opieka domowa i opcja żywieniowa: Profesjonalna opieka wdrożona dopiero po zaspokojeniu potrzeb żywieniowych pacjenta i wdrożeniu przez pacjenta właściwych technik higieny jamy ustnej.

 

Kolejne spotkania:

  1. Płukanie wstępne środkiem przeciwdrobnoustrojowym w celu zmniejszenia zanieczyszczonych aerozoli i ogólnego obciążenia mikrobiologicznego.
  2. Ostateczne skalowanie ćwiartkowe. Skalery ultradźwiękowe mogą zastąpić tradycyjny skaling ręczny. Zamiast płynu chłodzącego należy stosować środki przeciwdrobnoustrojowe.
  3. Płukanie poddziąsłowe środkami przeciwdrobnoustrojowymi we wszystkich kwadrantach podczas każdej wizyty w kwadrancie.
  4. Ponowna ocena skuteczności i przestrzegania środków higieny domowej za pomocą mikroskopii fazowej.

Początkowy punkt końcowy terapii

  1. Brak mikrobiologicznych czynników ryzyka.
  2. Objawy kliniczne i objawy zgodne ze stanem zdrowia.
  3. Osiągnięcie abstrakcyjnej i wyidealizowanej głębokości kieszeni jest nie celem biokompatybilnej terapii przyzębia.

Chirurgia:

Wskazany jako ograniczona terapia ostatniej szansy, jeśli obszary nie odpowiadają na powyższą terapię.

W przypadku operacji przeprowadzanej na ograniczonych obszarach konieczne będzie określenie, co uniemożliwia gojenie.

 

III. Konserwacja:

Częstotliwość: Ustalane indywidualnie na podstawie parametrów klinicznych i mikrobiologicznych.

Najlepszy sposób określenia częstotliwości: mikroskop fazowo-kontrastowy.

  1. Negatywne ryzyko mikrobiologiczne: 1 rok lub 3 kolejne wizyty profilaktyczne – odstęp XNUMX miesięcy.
  2. Większość pacjentów z zapaleniem przyzębia klasy 3 lub 4 powinna być odwiedzana profilaktycznie co 3 miesiące.
  3. Ciągłe ryzyko mikrobiologiczne: wskazany jest 2-miesięczny odstęp.

(Zastosowanie do irygacji: jak powyżej.)

 

Dalsze przemyślenia do rozważenia:

Lek do przedwstępnego leczenia: dla pacjentów z wypadaniem zastawki mitralnej lub innymi problemami zastawkowymi związanymi z niedomykalnością

Nawadnianie: Każda osoba wymagająca premedykacji zgodnie z opublikowanymi wytycznymi powinna zostać przepłukana roztworem antyseptycznym przed jakąkolwiek terapią, która może prowadzić do krwawienia (w tym reumatyczna choroba serca, wypadanie zastawki mitralnej, protezy zastawek serca, wymiana lub rekonstrukcja protetyczna stawu, miażdżyca i wrodzone wady serca).

Środki irygujące: Używaj najbardziej nietoksycznych dostępnych substancji, które spełnią swoje zadanie i będą odpowiednie dla pacjenta.

 

Koniec ze struganiem korzeni! Praktyka planowania korzeni w celu usunięcia cementu i uzyskania szklistej powierzchni, nauczana w szkołach dentystycznych na całym świecie, jest przestarzała i niepotrzebna. Koncepcja usuwania zdrowej struktury korzenia w imię leczenia choroby jest przestarzała i niepotrzebna. Mocowanie przyzębne składa się z włókien łącznych wprowadzonych z jednej strony w kość wyrostka zębodołowego, a z drugiej w powierzchnię korzenia. Usunięcie cementu poprzez nadgorliwe struganie korzenia nie tylko usuwa zdrową strukturę zęba, ale także uniemożliwia ponowne założenie przyzębia. Celem Biokompatybilnej Terapii Przyzębia jest eliminacja infekcji, a nie eliminacja struktury zęba.   Nadal wskazany jest skaling ręczny lub instrumentami ultradźwiękowymi w celu usunięcia kamienia nazębnego i innych osadów bakteryjnych.

Planowanie korzeni opierało się na założeniu, że zewnętrzna warstwa korzenia jest chora i należy ją usunąć, a choroba dziąseł jest spowodowana ostrym, szorstkim kamieniem nazębnym. Ostatnie badania wykazały, że ząb nie jest chory, ale bakterie wywołujące choroby dziąseł roją się na całej powierzchni zęba, zwłaszcza pod dziąsłami, w płynie otaczającym ząb. Przyspieszają powstawanie kamienia nazębnego. Jeśli zbadasz kamień nazębny pod mikroskopem, wygląda on jak rafa koralowa i jest pełen organizmów chorobotwórczych. Jeśli zabijesz organizmy z usunięciem kamienia nazębnego lub bez niego, dziąsła staną się zdrowe, a choroba ustąpi.

To powiedziawszy, najłatwiejszym sposobem usunięcia wszystkich organizmów jest delikatne wniknięcie jak najgłębiej w kołnierz dziąsła i przepłukanie kołnierza dziąseł odpowiednim środkiem antyseptycznym. Po zdezynfekowaniu obszaru pomocne jest delikatne usunięcie kamienia nazębnego i staranie się nie uszkodzić korzenia. Jeżeli usunięcie kamienia nazębnego mogłoby uszkodzić korzeń, należy pozostawić kamień nazębny. Terapia ta powinna być wspólnym działaniem pacjenta i lekarza dentysty/higienistki. Najważniejszą kwestią jest dokładna dezynfekcja i dokładne monitorowanie wyników pod mikroskopem.

Definicja nawadniania:

Irygacja to proces polegający na użyciu irygatora jamy ustnej (np. Water-Pik, Viajet lub Hydrofloss) w celu wprowadzenia wody (z roztworem antyseptycznym lub bez) do szczeliny dziąsłowej i obszarów międzyzębowych w celu wypłukania płytki bakteryjnej.

Irygację naddziąsłową można stosować pod wysokim ciśnieniem, skierowaną prostopadle do długiej osi zęba, w kierunku twarzowym i językowym. Neutralizuje to enzymy proteolityczne i endotoksyny wytwarzane przez mikroorganizmy w płytce nazębnej zarówno w wyniku bezpośredniego płukania, jak i, przytrzymania przez 3-4 sekundy, poprzez wywołanie zasysania poprzez siły hydrodynamiczne, które zakłócają międzykomórkową macierz płytki. Zmniejsza również stagnację międzyzębową poprzez zwiększenie zdrowego krążenia dziąseł międzyzębowego.

Irygacja poddziąsłowa jest również skuteczna, gdy jest stosowana jako system podawania środków przeciwdrobnoustrojowych bezpośrednio do bruzdy dziąsłowej (głębokość 0-3 mm) lub kieszeni przyzębnej (głębokość> 3 mm) pod najniższym ciśnieniem irygatora. W gabinecie podanie środków przeciwdrobnoustrojowych na dno bruzdy lub kieszeni wykonuje przeszkolony specjalista za pomocą kaniuli z bocznym portem. W domu pacjent przeszkolony przez tego dentystę kieruje specjalną końcówkę bezpośrednio do szczeliny lub kieszeni.

„Płukanie” nie jest nawadnianiem. Płukanie lub płukanie jamy ustnej nie może spowodować przedostania się płynów do szczeliny lub kieszonki, co mogłoby rozbić płytkę nazębną lub zneutralizować patogenne endotoksyny.

Irygacja, choć absolutnie konieczna do biologicznie zgodnej kontroli infekcji przyzębia, nie zastępuje szczotkowania dziąseł, masażu dziąseł i ogólnego czyszczenia jamy ustnej miękką nylonową szczoteczką, szczoteczkami proxabrushes, szczoteczkami końcowymi itp. Wszystkie te środki Metody higieny jamy ustnej przyczyniają się do eliminacji infekcji i są zalecane.

 

Referencje:

 

      1. S. Renvert i in. in., „Leczenie chorób przyzębia w oparciu o diagnostykę mikrobiologiczną, związek parametrów mikrobiologicznych i klinicznych w okresie pięciu lat”; Journal of Periodontology: 1996: 67: 562-571
      1. E. Corbet i in. al, „Powierzchnia korzenia zajęta przyzębiem”; Journal of Periodontologii Klinicznej. 1993: 10: 402-410.
      1. P. Baehun i in. in., „Wpływ skalerów ultradźwiękowych i dźwiękowych na mikroflorę płytki nazębnej in vitro i in vivo”; Journal of Periodontologii Klinicznej. 1992: 19: 455-459.
      1. G. Rosling i in. in., „Miejscowa terapia przeciwbakteryjna i diagnostyka bakterii poddziąsłowych w leczeniu zapalnych chorób przyzębia”; Journal of Periodontologii Klinicznej. 1986: 13: 975-981.
      1. S. Asikainen i in. in., „Czy można zarazić się bakteriami przyzębia i zapaleniem przyzębia od członka rodziny?”; JADA. Tom. 128, wrzesień 1997: 1263-1271.
      1. H. Slavkin i in. in., „Czy usta zagrażają sercu?”; JADA. Tom. 130, styczeń 1999: 109-113.
      1. Offenbachera i in. in., „Potencjalne patogenne mechanizmy powikłań związanych z zapaleniem przyzębia w czasie ciąży”; Anna Periodontologia. 1998: 3 (1): 233-250.
      1. M. Navazesh i in. in., „Rozprzestrzenianie się ogólnoustrojowe w wyniku zakażenia jamy ustnej u osób w wieku 50 lat i starszych”; Opieka specjalna w stomatologii. Tom. 15, nr 1, 1995.
      1. UR Dahle i in. in., „Spirochaetes In Oral Infections”. Endodoncja Traumatologia Stomatologiczna. 1993: czerwiec; 9 (3): 87-94.
      1. W. Loesche, „Związek flory jamy ustnej z ważnymi chorobami medycznymi”. Aktualne poglądy w periodontologii. 1997: 4: 21-28.
      1. J. Abrahams, „Choroba stomatologiczna: częsta nierozpoznana przyczyna nieprawidłowości zatok szczękowych?”; Amerykański Dziennik Radiologii. 1996: 166: 1219-1223.
      1. FA Scannapieco i in. in., „Choroby przyzębia jako potencjalny czynnik ryzyka chorób ogólnoustrojowych”. Dziennik periodontologii . 1998: 69: 841-850.
      1. W. Loesche i in. glin. „Choroby przyzębia jako czynnik ryzyka chorób serca”. Kompendium kształcenia ustawicznego w stomatologii. 1994: 15 (8): 976-991.
      1. DH Fine i in. wsp., „Ocena przedzabiegowego płukania poddziąsłowego i płukania antyseptyczną płukanką do jamy ustnej w celu zmniejszenia bakteriemii”. JADA, tom 127, maj 1996: 641-646.
      1. AC Fonder. Lekarz dentysta; Sztuki medyczno-dentystyczne, 1985.
      1. Newmana i Kornmana. Stosowanie antybiotyków/środków przeciwdrobnoustrojowych w praktyce dentystycznej; Quintessence Publishing Co., Inc., 1990.
      1. Cheraskin i Ringsdorf. Połączenie witaminy C; Harper i Row, 1983.
      1. Kennedy Jak uratować zęby; Akcja Zdrowia Prasa, 1993.